‘Dit toneelstuk was geschreven door Willem de Wolf, met input van regisseur Gerardjan Rijnders en de cast van vier personen. Ik speelde mezelf, Cees Krijnen de kunstenaar, maar dan behoorlijk gechargeerd. Zoals ik me aanstelde... maar het kwam toch ook wel dichtbij. Dat gold eigenlijk voor ons allemaal. Hans Kemna speelde de kunstverzamelaar, mijn moeder mijn moeder, Willem de Wolf mijn assistent. Het meeste van de tijd was ik aan het woord, veel onzinnige prietpraat. Probeer dat maar eens te onthouden, je kunt nog beter een Shakespeare uit het hoofd leren. Gerardjan Rijnders regelde daarom een ‘oortje’, waarbij iemand in de techniekcabine tekst kon influisteren. Mary Dresselhuys maakte veel van dit oortje gebruik toen op latere leeftijd haar geheugen wat achteruit ging. Souffleurs achter een luikje op het toneel waren allang uit de tijd. Na de twintigste of dertigste voorstelling wilde de eigenaar van het oortje, Toneelgroep Amsterdam, deze weer terug. Toen moest ik in het diepe, maar de tekst had ik inmiddels onder de knie. (…) Sommigen uit de kunstwereld hebben met gekromde tenen naar Galleryplay gekeken, want het was een over the top relativering. De recensies in de belangrijkste kranten en tijdschriften, waaronder de Volkskrant, Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer, waren evenwel lovend. ‘Opportunisme, opportunisme’ kopte een dagblad en daarmee hadden ze de essentie te pakken. Begreep ik althans toen Willem me op mijn verzoek uitlegde wat dat woord betekende.'
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
set design : cees krijnen
advice: gerardjan rijnders
play: greta blok, cees krijnen, hans kemna, willem de wolf
bodydouble : adel rootstein, london
costumes : dirk schönberger, antwerpen
fragrance femme divorcée II : françoise caron, quest international, paris
photography : uscha pohl/upandco, new york & london
graphics: jerry van der eem
production: kadewe en toneelschuur producties
producer: toneelschuur producties toneelschuur.nl
The highlight of Saturdays performance’s surely goes to Cees Krijnen and Greta Blok’s powerful autobiographical performance, pumped full of both drama and adrenalin whilst looked upon by a healthy crowd of an odd mix of flabbergasted residents and submerged ‘arty types.’ This made the hairs on my arms stand on end, (or maybe that was just the sea breeze). Krijnen’s performance and much of his practice of the past seven years evolves around his mothers bitter divorce battle with her husband, his farther1. The performance, starting fittingly within the Dunes Family Entertainment Centre provided the perfect ‘venue’ for this grand finale. We watch Krijnen slowly losing his temper with his interrupting arrogant farther played by fellow artist Julian Maynard Smith, until he decides to take action and leaves the building enticing the audience and his mother (who was busy indulging herself in fudge won at last nights talent party open event) Into the dunes car park. An Unaware but curious audience took some persuasion to vacate the warm inside where Krijnen and his mother were happily spending time upon children’s rides, To the second concluding part of the performance where Krijnen and his mother vented his anger via directing a JCB digger to smash into a builders skip, in which inhabited his farther. The audience almost acting as jury as Krijnen prosecuted his farther via a deluge of skip bashing, in retaliation to his fathers actions of the past years.
Performance: Cees Krijnen, Greta Blok Julian Maynard Smith & super-stuntwoman Shefffield. Camera & Video-editing:Sally O'Reilly
.http://beaconartproject.org/
"TU MI FAI GIRAR... COME FOSSI UNA BAMBOLA"
Tema centrale nell'arte del giovane olandese (Velsen, '69) è il divorzio dei genitori. Percepisce il dolore della mamma, e per aiutarla progetta uno speciale sistema di areazione della casa, che annulli la la tristezza con la diffusione di una speciale polvere che chiama Pain Killer Powder. Fonde poi le fedi del matrimonio dei genitori per fabbricare la pillola per suicidarsi: Golden Suicide Pill. Organizza un "nuovo" matrimonio: la mamma, Greta Blok, con un rito propiziatorio allo specchio si sposa narcisisticamente con se stessa e si riappropria della sua dignità. Insomma, da vittima impotente qual era, Krijnen trasforma la madre in un'eroina promotrice della battaglia delle divorziate. Le dedica un"auto Pininfarina, cioccolatini della pasticceria più raffinata del Belgio, vuole che riceva attenzioni da diva. E come tutte le dive che si rispettino, le attribuisce stuoli di ammiratori. Colpisce l'abilità con cui Krijnen trasforma l'immagine nuova di sua madre in uno stile che stimola giovani stilisti giovani stilisti di tendenza:èil caso di Dirk Schönberger e di Oscar Suleyman del Fashion Institute di Arnhem. Altro indizio? La sua prima linea di moda, presentata a Parigi alla settimana della moda francese.
‘Fondation Cartier pour l’Art Contemporain vroeg mij om voor de tentoonstelling Odorama in Parijs in samenwerking met hun laboratorium een geur te ontwikkelen, die ik parfum Divorcée’ noemde. Mijn opa, die ik nooit in levende lijve heb gekend, vormde het referentiekader voor de geur, met elementen als tabak en sigaren, zijn lievelingsbloem Freesia, helmgras en ook goud, dat heel fijntjes in parfum kon worden verwerkt. Samples vlogen heen en weer tussen Parijs en Haarlem, tot de optimale kruisbestuiving was bereikt.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
